Persoonlijke verwachting KO Ronald Pors

Toen we de eerste les van kunstzinnige oriëntatie hadden was ik bang dat het weer de knutsel en teken lessen waren, waar ik mezelf niet in kan uiten.

Het werden gelukkig de achterliggende gedachtes die we moesten gaan opzoeken. Helaas begon het net met Wall E, een zielige robot die de hele film eigenlijk zielig blijft, niemand die hem helpt, want er is niemand om hem te helpen.

Als je eenzaam bent en dan die film kijkt, word je vanzelf depressief.

Van mezelf heb ik het idee dat ik beter ben in metaforen en achterliggende gedachtes, dan het zelf maken van een ontwerp. Leerlingen kan ik wel een goede houvast bieden met een eigen vergelijking, maar het vak KO moet ook de leerlingen de ruimte geven voor hun eigen creativiteit.

Het bekijken van de achterliggende gedachte bij de 3-d animatie films lijkt me een erg leuke opdracht. De meeste films heb ik er wel van gezien en de verhaallijnen in deze films zijn vaak erg duidelijk.

Het is niet alleen het goed en het kwaad, de tijd waarin het speelt, de personages en de leefwereld worden altijd zo aangepast dat alles klopt. En dat kan ook met de computer, dat maakt deze “gemaakte” films juist zo echt.

Op stage scholen heb ik nog niets met beeldende vorming of kunstzinnige oriëntatie gedaan. Mede door de gedachte dat het alleen maar bij knutselwerkjes en technieken van kleien en tekenen bleef.

Op mijn werk ben ik gelijk met de kubussen aan de slag gegaan. In groep 5 en mijn combiklas 6/7/8 heb ik al leuke resultaten van kubussen getekend met emotie gezien.

De mooiste was een perfecte kubus in het midden van het papier, waarbij de lijnen vaag gemaakt werden. De titel was de eenzame emotieloze kubus. Voor mij een uniek ontwerp van totaal 70 kinderen.

Zo zie je dat kinderen zelf een idee hebben over een kubus met emotie en hoe ze die kunnen tekenen. Ik denk dat ik na deze lessen mezelf veel beter kan motiveren voor het vak KO, omdat ik hopelijk ga leren wat ik er allemaal mee kan doen.